about me contacte me آرشیو 03 فوریهٔ 2005 05 فوریهٔ 2005 09 فوریهٔ 2005 19 اکتبر 2006 02 نوامبر 2006 06 نوامبر 2006 13 دسامبر 2006 22 مارس 2007 28 مارس 2007 20 آوریل 2007 26 آوریل 2007 30 آوریل 2007 20 مهٔ 2007 22 مهٔ 2007 07 ژوئن 2007 09 ژوئن 2007 10 ژوئن 2007 11 ژوئن 2007 12 ژوئن 2007 15 ژوئن 2007 18 ژوئن 2007 20 ژوئن 2007 24 ژوئن 2007 25 ژوئن 2007 27 ژوئن 2007 02 ژوئیهٔ 2007 18 ژوئیهٔ 2007 13 اوت 2007 17 اوت 2007 09 سپتامبر 2007 28 نوامبر 2007 08 سپتامبر 2008 17 سپتامبر 2008 18 سپتامبر 2008 06 ژانویهٔ 2009 17 آوریل 2009 19 آوریل 2009 04 مهٔ 2009

دوشنبه، اردیبهشت ۱۴، ۱۳۸۸ این روزها خیلی دل‌ام می‌گیرد، و نباید آن را بروز دهم. چرا که کسی کنارم هست، که نباید آن را ببیند. و خب؛ این سخت است. فردا نمایش‌گاه کتاب تهران شروع می‌شود و قلب من در آن‌جا می‌تپد. در میان کتاب‌ها، جایی که بهترین خاطره‌های زنده‌گی‌ام از آن‌جا است... جایی ذهن من کاوش‌گرانه به هر سو می‌گشت و هر سو می‌چرخید و هر لحظه منتظر کسانی بود که بیایند و به آن شوق امانی بدهند... امروز شادی و افشین عقد کردند... چه‌قدر خوش‌حال شدم... برچسب‌ها: کتاب نوشته مديار @    ۶:۵۸ بعدازظهر | یکشنبه، فروردین ۳۰، ۱۳۸۸ نمی‌دانم این شب‌ها و روزها را سرانجامی است یا نه؟ دوست تازه یافته‌ام می‌گفت باید برای خود نخواستن را همیشه در دستور کار داشته باشیم. همیشه این‌طور بوده‌ام یا بهتر بگویم همه‌ی سعی‌ام این بوده که این‌طور باشم. کاش توانسته باشم. اما هیچ وقت یاد نگرفتم تند نباشم. شاید در این خلوت‌گاه تمرین تند نبودن بکنم، چیزی عایدم شود. خیلی‌ها را این گونه رنجانده‌ام و بر این روش گاه بد بر کسی تاخته‌ام. شاملو می‌گوید: انسان دشواری وظیفه است. اما این دشواری بدجور ملعبه‌ی دست مغروران و شهرت‌طلبان شده. می‌بینم که با یک چیز کوچک چه‌طور به خود می‌بالند. آن‌چنان بالیدینی که فخرفروشی است به مردم، به ما. از چند ماه پیش آدم‌های جدیدی به زنده‌گی‌ام پا گذاشته‌اند که هر کدام‌شان دنیای جدیدی نشان‌ام داده‌اند. چه‌قدر چیز هست که من باید یاد بگیرم. چه قدر چیز هست که نمی‌دانم و چه قدر چیز بی‌هوده است که بی‌هوده‌تر به آن دل بسته‌ام. باید همیشه انسان را رعایت کنم. خبر شدم که زوج آینده به دیدارمان می‌آیند در روزهای آتی. روزهای پرخاطره‌یی باید باشد... کاش همیشه انسان را توانسته باشم که رعایت کنم... اما به راستی چه‌گونه می‌شود انسان را رعایت کرد... نمی‌دانم این‌جا می‌آیم چرا انقدر پرت می‌نویسم... برچسب‌ها: انسان نوشته مديار @    ۶:۳۶ بعدازظهر | جمعه، فروردین ۲۸، ۱۳۸۸ نمی‌دانم چه شد که پس از مدت‌ها این‌جا سری زدم. جایی که شاید روزگاری قرار بود محل فریادهای‌ام باشد، تبدیل به خلوت‌گاهی شده... شاید برای این آمدم این‌جا که چیزی بنویسم و کسی نبیند. همیشه دوست داشتم چیزهایی بنویسم که کسی آن را نخواند یا هول آن را داشته باشم که کسی آن را نخواند... دفتر خاطرات و دفتر عاشقانه‌های کودکی و نجوانی همیشه این‌گونه بودند... این روزهای سال، پر خاطره‌ترین روزهای عمرم است... همیشه این روزها چیزی در دل‌ام سنگینی می‌کند... همیشه حسی گنگ و خوش‌آیند و آشنا و دل‌آشوب مرا احاطه می‌کند... دیشب جای‌ام خالی بود، این روزها جای‌ام خالی است، جای‌ام بیش‌تر از همه جا پیش خودم خالی‌ است... برچسب‌ها: بازگشت نوشته مديار @    ۵:۴۰ بعدازظهر | سه‌شنبه، دی ۱۷، ۱۳۸۷ دیدی یک سال گذشت از شب یلدا و من و تو هنوز می خوانیم: بیا رسید وقت درو مال منی از پیش ام نرو بیا سرکارمون بریم درو کنیم گندمارو نوشته مديار @    ۷:۵۵ بعدازظهر | پنجشنبه، شهریور ۲۸، ۱۳۸۷ چندی بود که یک بیمار روانی می‌خواست آن‌چه را که داشتیم از ما بگیرد. نتوانست. بعد از او کس و یا کسانی به همین قصد وارد شده‌اند، تلفن می‌زنند و کامنت می‌گذارند.... آن‌چه که میان ما است از بین رفتنی نیست. تلاش بی‌هوده و گرگی پیشه کردن و در خف نشستن به قصد ضربه زدن و مانند مریض احوالان سر به دیوار کوفتن و از سر بی‌چاره‌گی پرت گفتن و نیش زدن چون کرکسی گشوده بال و ... بر هوا است و سر آخرش درمانده‌گی است که از همان ابتدای‌اش داشته و دارند و خواهند داشت. با نگاهی سر از نفرت به شما می‌نگریم. با نگاهی که به آهی می‌ماند، به آهی که بر چشمان‌تان می‌نشیند و تا عمر کورتان می‌کند. نوشته مديار @    ۷:۳۵ قبل‌ازظهر | چهارشنبه، شهریور ۲۷، ۱۳۸۷ در آغوش ات که قراری نیست در چشم های ات که آرامشی از راستی است و پاکی... برچسب‌ها: شعر نوشته مديار @    ۱۰:۵۶ قبل‌ازظهر | دوشنبه، شهریور ۱۸، ۱۳۸۷ مستان سلامت می‌کنند رو آن ربابی را بگو مستان سلامت می‌کنند وان مرغ آبی را بگو مستان سلامت می‌کنند آن میر ساقی را بگو آن میر ساقی را بگو مستان سلامت می‌کنند وان عمر باقی را بگو مستان سلامت می‌کنند آن میر غوغا را بگو وان میر غوغا را بگو مستان سلامت می‌کنند وان شور و سودا را بگو وان شور و سودا را بگو مستان سلامت می‌کنند آن میر مه‌رو را بگو آن چشم جادو را بگو آن شاه خوش‌خو را بگو مستان سلامت می‌کنند مستان سلامت می‌کنند! مستان سلامت می‌کنند! ای جان جان ای جان جان، ای تو چنین و صد چنان مستان سلامت می‌کنند این‌جا کسی با خویش نیست یک مست این‌جا بیش نیست این‌جا طریق و کیش نیست، مستان سلامت می‌کنند... برای شیدا {+} مولانا نوشته مديار @    ۱:۳۷ بعدازظهر |