about me contacte me آرشیو 03 فوریهٔ 2005 05 فوریهٔ 2005 09 فوریهٔ 2005 19 اکتبر 2006 02 نوامبر 2006 06 نوامبر 2006 13 دسامبر 2006 22 مارس 2007 28 مارس 2007 20 آوریل 2007 26 آوریل 2007 30 آوریل 2007 20 مهٔ 2007 22 مهٔ 2007 07 ژوئن 2007 10 ژوئن 2007 11 ژوئن 2007 12 ژوئن 2007 15 ژوئن 2007 18 ژوئن 2007 20 ژوئن 2007 02 ژوئیهٔ 2007 18 ژوئیهٔ 2007 13 اوت 2007 17 اوت 2007 28 نوامبر 2007 06 ژانویهٔ 2009 17 آوریل 2009

دوشنبه، اردیبهشت ۱۰، ۱۳۸۶ در شروع بغضي كه اعدام مي كند همه ي گمان زيستن را در گلو سلاخ و قناري بهانه هاي جنايت را با مضراب هاي خون سرودي مي كنند سلاخ مي نوازد [صداي ساتور] قناري مي خواند [هواي اعدام] جان ركاب مي زند شوق هميشه را نافرجامي تكرار مي شود در انبوهي غم گونه اي كه تماشا دارد فعل حرام را اصالت آينه از نگاه تاريك مي شود كمر زيستن در حلقوم شكست مي شكند و هزار سال ادبيات به روايت هزران شاعر خورشيد بي فروغي مي شود كه براي بيان كلمه ي تابش در به در واژه مي شود و حرام واژه اي كه كاش لغت انسان را به زخم چركين گناه نمي نشاند بر پيشاني انسان نمي نشست حرام واژه اي كه از فرط تكرار به تازه گي در صورت آينه تاول مي زند خورشيد هر آنچه را كه دارد مي دهد آينه هر آنچه را كه هست مي دهد و انسان از آينه و خورشيد هر آنچه را كه هست مي گيرد تا آن جا كه حسرت زيستن در نگاه تو در چشم رودخانه اي مي شود نوشته مديار @    ۱۲:۰۴ بعدازظهر |